“Replace fear of the unknown with curiosity”

Aangekomen in Santiago, Hola!

Na elf uur in een vliegtuig te hebben doorgebracht is het altijd fijn om weer op voet op vaste bodem te zetten. Ik ben zeventien uur teruggegaan in de tijd. Dat wil zeggen dat ik de 18e om zes uur ´s avonds vertrok en dezelfde dag om één uur ´s middags arriveerde. Het was heerlijk warm in Santiago, eigenlijk heet, maar ik wilde niet gelijk klagen :) De grenscontrole stelde niks voor, dus op naar de taxi. Dat ging wat lastig. Ik geen Spaans, zij geen Engels.. Ook m´n creditcard werd niet geaccepteerd. Op aandringen werd het nog een vierde keer geprobeerd en toen werkte het gelukkig wel! Ik kon met de taxi mee.. In het hostel was het hetzelfde verhaal wat betreft de taal. Gelijk al veel gebaren gebruikt. Ik heb die dag maar wat rondgelopen in de buurt. Wat gelijk opviel waren de honden, hordes honden op straat! Ik heb zowaar wat kunnen bestellen in een restaurant, al kreeg ik wel een Engels menu :)

De volgende ochtend kreeg ik een luxe ontbijt voorgeschoteld en had ik twee ontbijtpartners: Dario en Claudio. Eindelijk kon ik weer een gesprek voeren!! Ik wist niet hoe de metro werkte, dus ik heb de hele dag rondgelopen, in de hitte, op m´n slippers. De luchten waren zo mooi blauw!! Midden in de nacht maakten Dario en Claudio me wakker om te kleppen en toen ontmoette ik ook Nadja, een Duits meisje dat vrijwilligerswerk doet. De volgende dag was ze vrij, dus besloten we samen wat te doen. Nadja spreekt Spaans, dus dat was heerlijk. Ze kon me ook vertellen hoe de metro werkt, kon ik eindelijk Tim z´n kaart gebruiken. Helaas was het een maandag en dan is blijkbaar alles dicht. We konden niet eens naar een museum. Het was wel fijn om met iemand rond te kunnen lopen. ´s Avonds was het eigenlijk te heet om goed te kunnen slapen :( De volgende ochtend dus heel rustig aan gedaan en naar een indrukwekkend museum geweest over de tijd van Pinochet. Het was nog steeds vrij warm, dus daarna lekker in het park gezeten. Toen waren de dagen alleen in Santiago alweer voorbij... Lesley is onderweg!!

We hadden afgesproken bij het busstation. Het was even lastig om daar te komen, omdat de eigenaresse van het hostel me probeerde op te lichten met de taxiprijzen. Uiteindelijk was de schoonmaakster de reddende engel en was ik precies op tijd bij het busstation. Op naar Valparaiso! Eerst natuurlijk Lesley bestookt met m´n verhalen! Aangekomen in Valparaiso bleek dat we de hele tijd omhoog moesten lopen. De bagage is nog steeds megazwaar, dus ik vond het niet heel prettig. Met hulp van Lesley ging het wel, ik moest ook wel hahaha. We hebben wat rondgelopen in de stad en een wandeling gemaakt naar het huis van Pablo Neruda. Alleen naar het huis hoor, we zijn niet naar binnen geweest.. De tweede dag wilde ik rustig aan doen, maar dat is voor Lesley andere koek. Half rustig dus! We namen een liftje (lees: houten bak) naar een uitzichtpunt. Het andere liftje wat we wilden nemen was helaas dicht. Toen hebben we een boottocht langs de kust gemaakt, heel leuk. Alles was wel in het Spaans, dus ik heb er niks van begrepen. Daarna gingen we alweer terug met de bus naar Santiago. We sliepen in een leuk hostel met een lieve hond! Vroeg op voor de vlucht naar Temuco. Met een busje kwamen we uiteindelijk in Pucon uit. Dat is een heel Duits dorpje waar we heel veel hebben gelopen. Ook dit hostel had een hele lieve hond. De rest van het hostel was heel duidelijk geen aanrader! De volgende dag deden we een Tour de Zona. Ik had een beetje last van de 22 muggenbeten uit Valparaiso en het feit dat we de tour ook in het Engels zouden krijgen, maar de gids sprak nauwelijks Engels. We hebben wel wat mooie dingen gezien, zoals de vulkaan Villarica (met rook) en een waterval. In een restaurant hebben we een megaburger naar binnen gewerkt :)

San Martin de Los Andes (Argentinië), was onze volgende bestemming. We dachten dat de bus niet zo super zou zijn, maar het is de beste bus tot dusver geweest. De grensovergang was heel bijzonder. Onze paspoorten werden gewoon gepakt en gestempeld. Het stadje zelf was niet zo geweldig, wat dan weer hilarisch was... De volgende dag hadden we de bus naar Bariloche, langs de mooie meren. Lesley heeft veel foto´s gemaakt, ik heb mijn ogen veel gesloten. Ook dit hostel kon slechts bereikt worden door omhoog te lopen... Hostel was prima, Lesley stortte wel bijna ter aarde toen ze omhoog moest klimmen, het bed in. We gingen naar Cerro Campanario en als echte Hollanders vonden we de lift omhoog te duur. Ach we lopen wel, het is maar één kilometer... Eén kilometer recht omhoog in los zand ja!!! Gesloopt dus.. We konden de lift ook niet naar beneden nemen, want die ging dicht toen wij de top hadden bereikt. We konden nog net een cola kopen. Het uitzicht was adembenemend mooi, dus het was het zeker wel waard! Toen moesten we echter nog naar beneden, dat was niet zo fijn voor de knieën. Eindelijk beneden, moesten we wachten op de bus. De andere mensen bij de halte waren aan het liften, dus we dachten dat de bus niet meer kwam. We kwamen al snel genoeg achter de echte reden; de bus zat propvol. We stonden als haringen in een ton en moesten ons goed vasthouden. Best lastig, want we zijn niet de grootsten.. Als beloning voor onze oefeningen gingen we lekker steak eten in een restaurant waar Tim ook is geweest; cadeautje van onze paps. Onze laatste dag in Argentinië stonden we vroeg op om, op aanraden van een man in het hostel, de skilift naar de hoogste berg te nemen. Alles was echter heel dood in het dorpje en het zag er nou niet zo geweldig uit. Toen zijn we maar weer teruggegaan naar de stad en hebben ergens ontbeten. We gingen ook nog op zoek naar souvenirtjes. Ondertussen hadden we vrienden gemaakt met een hond die ons de hele tijd volgde. Ik had hem alleen maar vriendelijk begroet. Hij wachtte als we een winkel ingingen en volgde ons helemaal tot het eind! Toen was het al weer tijd om de bus naar de bus naar Puerto Varas te pakken. Daar kwamen we ´s avonds aan, dus bijna gelijk het bed in. De grenscontrole terug naar Chili was heel streng. Een hond controleerde alle tassen en vond het nodig om mijn tassen eruit te snuffen. Er zat alleen niks in wat niet mocht. In Puerto Varas was het heel slecht weer, zo slecht dat we de vulkanen daar niet eens konden zien. De tours gingen niet door en ik werd er gewoon niet zo vrolijk van.. We hebben uiteindelijk zelf de bus genomen naar de waterval Saltos de Petrohue, waar we als toeristen dubbel moesten betalen. Vanaf daar was de vulkaan Osorno ook redelijk goed zichtbaar. Daarna namen we de bus naar Lago Todos los Santos, waar een verschrikkelijk mooi uitzicht was. Toen was het tijd om terug naar het hostel te gaan en onze kaarten te schrijven en te koken. De volgende ochtend hadden we een vlucht van Puerto Montt naar Santiago. We hebben nog wat rondgelopen in Puerto Varas, maar het weer was niet beter, dus nog steeds niet het uitzicht op de vulkanen. We namen een busje naar het buscentrum in Puerto Montt. Daar hadden we net de bus naar het vliegveld gemist, dus moesten we een taxi nemen. In Santiago aangekomen namen we de bus naar de metro en moesten toen heel lang in de metro zitten. Dat is niet echt heel comfortabel met die grote tas haha. Eenmaal aangekomen bij het hostel begon de ellende. Ze hadden de kamer niet die wij hadden geboekt en logen daarover. Om een lang verhaal kort te maken hebben we een taxi naar het eerdere hostel genomen (met hulp op afstand van onze mams). Dat hostel was helemaal leeg, dus we konden kiezen waar we wilden slapen. De jongen herinnerde ons nog van de vorige keer (door Lesley´s review, krukje?!), misschien de hond ook wel haha. We zijn nog snel wat eten en toen gaan slapen. De volgende dag moesten we eerst mijn berg was wegbrengen en daarna zijn we Santiago nog gaan verkennen. We kwamen om twaalf uur aan bij het voormalig paleis, waar net een of andere ceremonie begon. Dat was heel bijzonder om te zien. We hebben vervolgens geluncht tussen de locals en een berg beklommen (met een treintje). Daarna snel terug om de was op te halen en op naar de bioscoop. Ik wilde graag de film over honden zien. Helaas hadden we niet gerekend op de honderd wachtenden voor ons. We moesten (met voordringen) een andere film uitzoeken, waar we alsnog de eerste tien minuten van hebben gemist. We wilden graag wat drinken en dat duurde uren. Het was wel gezellig, maar daarna was ik extreem moe en moest de tas nog ingepakt worden. Lesley heeft best veel mee teruggenomen naar Nederland, maar de tas is nog steeds een Monster!

Ik moest weer vroeg op voor de volgende fase: Paaseiland. Les is het hele stuk met de metro meegeweest om me kort en krachtig uit te zwaaien bij de bus naar het vliegveld. Dat was weer janken, want het was gewoon heel fijn dat ze er was. Ook deed Lesley al het Spaans en stond ik er nu weer alleen voor. Ik kon maar niet wennen aan Zuid-Amerika en voelde me de hele tijd alleen.

Op mijn boarding pass stond geen stoelnummer en toen ik het ging vragen spraken ze geen Engels. Ik kreeg een halve zenuwinzinking, maar besloot het af te wachten. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe boarding pass met wel een nummer, heel raar. Tijdens de vlucht heb ik lekker films gekeken. We kwamen aan op Paaseiland in de stromende regen en de hitte. Het duurde uren voordat m´n tas er was. Gelukkig werden we opgewacht door medewerkers van de camping. Ik moest vrij nodig naar de wc, maar helaas kon dat niet. Je moest namelijk je eigen wc-papier hebben. Het was dus op naar de supermarkt, of zeg maar extreem duur supermarktje. Neeeeeeeeeee! Pasta en noodles :((( De camping zelf was prima, maar de wifi was echte eilandwifi... Niet zo goed dus! De eerste avond heb ik met een Brits koppel een completo (hotdog) gegeten naast de camping. Ze vroegen me ook mee voor de zonsopgang de volgende ochtend, want ze hadden een auto. Dat was heel gaaf, ik was alleen mijn camera vergeten, die lag nog in de tent! Gelukkig wel de telefoon mee. Daarna ben ik gaan rondlopen in het dorp en heb ik mijn eerste Moai gezien. Ik heb ook Andrea ontmoet, een Duitse of toch Nederlandse :)) We hebben gezellig samen geluncht. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een tour, maar alles was dicht. Op weg naar de camping waren ze aan het voetballen, dus daar nog even gekeken. Toen het ging regenen ben ik maar weer teruggegaan naar de camping.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Opnieuw op zoek naar een tour. Gevonden en geboekt, de volgende twee dagen zou ik bijna alles gaan zien. Toen ben ik op zoek gegaan naar een specifiek shirt dat Lesley graag wilde hebben. Half Spaans, half Engels en uitbeeldend lukte het me om te communiceren. Na de lunch kreeg ik heftige buikpijnen die de komende dagen niet weg zouden gaan :( De eerste tourdag was heel interessant, maar niet mindblowing. Ik voelde me nog steeds niet top en leefde op crackers. De tweede tourdag was veel indrukwekkender, vooral de querry, waar de moai werden gemaakt. Buikpijn nog steeds aanwezig! het was die dag heel heet, dus was ook een beetje verbrand (die rug blijft lastig).

De laatste dag alweer stond in het teken van de tent uitruimen, de tas inpakken en op naar het vliegveld. Iedereen werd verzameld op één plek toen werd vermeld dat de vlucht voor onbepaalde tijd vertraagd was. Paniek! Er werd nauwelijks informatie gegeven. Het enige wat werd vermeld was de nieuwe tijd voor informatie. Op de een of andere manier kon ik whatsappen met het thuisfront, dat was heel prettig. Ze wilden dat we allemaal naar het dorp gingen om te lunchen (op hun kosten), maar een groepje, waaronder ik, bleef liever op de luchthaven. Na veel zeuren kregen ook wij wat te eten en te drinken. Na vijf uur vertraging vertrokken we dan echt richting Santiago. Ik was om vier uur ´s nachts in mijn dure airporthotel en om acht uur moest ik alweer op voor de vlucht naar Puerto Natales. Dat gaat natuurlijk nog wel een staartje krijgen...

De vlucht naar Puerto Natales was prima, we hadden zelfs heel goed zicht op de bergen. Daar aangekomen stond ik wat verloren om me heen, want hoe ging ik nu de transfer naar mijn hostel regelen. Ik had net een Nederlands koppel aangesproken toen ik een man met een bord zag waar mijn naam op stond. Thnx Mam! Bij het hostel waren ze echt supervriendelijk en het voelde helemaal goed. Er was ook een groepje Amerikanen die uiterst aardig waren. De bazin had een tour naar Torres del Paine voor me geboekt, dus vroeg op! Ik was eerst nog naar de supermarkt geweest waar ik een uur in de rij heb gestaan om af te rekenen!! 

De pick-up was natuurlijk te laat, dus ik ging twijfelen of ik wel opgehaald werd. Net toen ik via Google Translate de baas had aangesproken ging de bel.. We hadden goed weer in het park, mazzel dus, want het was net een paar dagen gesloten geweest door de regen. Op het eind, bij de wandeling naar de gletsjer was het wel heel koud en winderig. Het was echt een super mooie dag! Bij terugkomst snel het dorp in om de tour voor de volgende dag te boeken: Petito Moreno in Argentinië. Dit betekende weer grensovergangen en stempels in mijn paspoort. Ik werd om zes uur opgehaald en om half elf ´s avonds was ik weer terug. Bij de gletsjer was het super slecht weer, heel veel regen. Ik heb een boottocht gedaan, waarbij je de tot wel 300 meter dichtbij komt, echt heel gaaf. We zagen ook de hele tijd stukken ijs vallen en dat klonk alsof er iemand neergeschoten werd. Helaas was ik elke keer te laat met mijn camera.. Petito Moreno is de enige gletsjer die groter wordt. Heel toevallig zaten er twee Haarlemmers op deze trip. De terugreis naar Puerto Natales was lang en nat. Bijna iedereen lag te slapen toen ik merkte dat een klep van de bus steeds open ging (het was heel winderig). De chauffeur sprak alleen Spaans, dus ik had geen idee wat ik moest doen. Op een gegeven moment ben ik toch maar naar hem toen gegaan en zei: Senor, something is moving (gaat heen en weer met armen). Hij had eerst iets van huh?! maar keek toen in de spiegel. Toen stopte hij de bus om het te maken, waardoor iedereen wakker werd, oeps! Bij terugkomst in het hostel ben ik de tas gaan inpakken en gaan slapen, want.... vroeg op!

Ik moest een half uur in de storm naar de bus lopen. De bus zou naar Punta Arenas gaan en dan moest ik overstappen op de bus naar Ushuaia. Dat ging toch even iets anders. We werden halverwege langs de weg gedumpt en moesten wachten op de bus naar Ushuaia. Ik zat helemaal achterin de bus en de bus ging gewoon al rijden, terwijl ik nog stond! Gelukkig was mijn buurman zo aardig om me te helpen. Ik heb de hele route zo ongeveer gekletst met hem en zijn vriendin. Bij de grensovergang keken ze even raar naar mijn paspoort, aangezien er zoveel Chileense en Argentijnse stempels instaan. Ik werd toch toegelaten. In Ushuaia aangekomen ben ik samen met het Duitse koppel op zoek gegaan naar een geldautomaat. Daarna hebben we een taxi gedeeld die ons tot driekwart van de route bracht. We moesten namelijk de andere kant op. Ik hoefde toen nog maar tien minuten te lopen! Het hostel oogde gelijk heel fijn (Thnx Tim)! Ook zijn er veel backpackers :)) De eerste echte dag in Ushuaia ben ik naar de stad gelopen, wel 45 minuten, naar het toerismebureau. Daar kon ik mijn paspoort laten stempelen en ben ik officieel burger geworden van het einde van de wereld. Ushuaia is de meest zuidelijke stad ter wereld. Er is nu een Chileens dorp dat iets verder ligt, dat noemt zichzelf ´beyond the end of the world´. Daarna heb ik een boottrip geboekt voor donderdag op het Beagle kanaal en naar de pinguïns. Ook heb ik een stadstour gedaan met een leuke bus, ik weet nu alles over Ushuaia. Voor de volgende dag stond Tierra del Fuego gepland, het nationale park. Daar heb ik een aantal uur rondgewandeld en mooie uitzichten gezien. Het was heel modderig, dus ik ben een paar keer bijna op m´n smoel gegaan haha. Gisteren heb ik de boottocht gedaan. Het was heel bijzonder en ik heb pinguïns van heel dichtbij gezien, zelfs een koningspinguïn. Het Duitse koppel zat ook op deze boot, dus dat was heel gezellig. Ik ben alleen op mijn wandeling naar de haven gebeten door een hond. Niet zo´n lieve straathond, nee een hond die van iemand is. Zo´n hond die alleen maar in huis is genomen om buiten naar iedereen te blaffen en nooit aandacht krijgt. Het hek stond open en ik liep langs. Ik ben dus letterlijk de gebeten hond :( Sommige mensen hier vinden dat ik naar de politie moet, maar ik wil niet dat de hond iets wordt aangedaan, het is niet zijn schuld. Morgen vlieg ik naar Buenos Aires en dan zal ik op zoek moeten naar een dokter. Hoogstwaarschijnlijk moet ik mijn vierde en vijfde rabiësprik halen. Ik moet zeggen dat ik daar niet zo´n zin in heb :(

Ik voel me nog steeds niet zo happy in Zuid-Amerika als in Oceanië. Al merk ik dat het echt beter gaat hier in Argentinië. Ik kijk wel uit naar de dingen die ik nog ga doen hier, maar dat Spaans heb ik echt onderschat. Ik moet even leren omdenken en dan komt het vast goed!

Adios!