Waterfalls, Tango and Peruvian fun!

Buenos Aires!

De vlucht was prima, met mezelf ging het alleen niet zo prima. Door die beet en het eenzaamheidsgevoel was ik nogal depri. Het hostel was ook prima, maar ja ik wilde niet zoveel. Voordeel daarvan was dat ik lekker kon lezen. Op de tweede volle dag in Buenos Aires ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan, waar ze Engels zouden spreken. Niet echt dus. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en niemand wilde me in eerste instantie ´zien´. Uiteindelijk trok de polikliniek aan het kortste eind en werd ik daar in de wachtkamer geplaatst (nadat ik betaald had natuurlijk). Ik had gelukkig mijn e-reader bij me, want ik heb ruim een uur zitten wachten. De dokter sprak Engels, maar dat was dan ook het enige. Hij wierp een vluchtige blik op mijn been en vond dat ik niks nodig had. Toen ik naar rabiës vroeg, ging hij dat even opzoeken op zijn computer. Toen werd ik weer van het kastje naar de muur gestuurd en zou ik moeten betalen voor een tweede consult.. Dacht het niet! Uiteindelijk heeft een medewerker met iemand gepraat die er verstand van had en werd er besloten om niks te ondernemen. Het was een uiterst interessante ervaring.

Om uit het negatieve te komen had ik voor de volgende dag de nachtbus naar Iguazu geboekt. Slechts 18 uur...  Op z´n Hollands kwam ik op tijd en toen bedacht ik me dat het misschien handiger zou zijn als ik een papieren ticket zou hebben. Ik naar de balie en ja hoor, weer dat taalprobleem. Het kwam er op neer dat ik mijn ticket zelf moest uitprinten. Verbaasd als ik was kon ik duidelijk maken dat ik niet over een computer/printer beschikte. Ik moest het online kaartje mailen en dan zouden zij het uitprinten. Beneden zou gratis wifi zijn. Het duurde echt minutenlang voordat ik op die wifi kwam en het kon mailen. Eindelijk gelukt, terug naar boven en oh nee, een lange rij. Ik had dikke stress en zag al helemaal voor me dat de bus zonder mij zou weggaan. Met nog drie minuten op de klok was ik aan de beurt en het eerste wat ik duidelijk probeerde te maken is dat hij de bus moest tegenhouden. De Zuid-Amerikaanse mentaliteit is namelijk tranquillo. Hij in verbazing gebeld naar de bus en mijn kaartje uitgeprint. De bus zelf was erg luxe. Ik had een stoel die bijna helemaal plat kon en je kreeg de service van in het vliegtuig (films, voedsel, deken etc.)

De volgende dag aangekomen en een beetje door het dorpje gelopen. Er zaten twee Nederlandse meiden op mijn kamer die heel aardig leken, maar dat toch niet bleken te zijn *zucht*. Op de valreep ontmoette ik een Koreaanse en we gingen samen naar de Braziliaanse kant van de watervallen, dat was echt heel gezellig. We moesten natuurlijk langs de douane, wat weer voor veel extra stempels zorgde. Het weer in Brazilië was aangenaam, lekker warm dus. De uitzichten waren adembenemend, je werd alleen wel nat.. Die watervallen zijn echt enorm. Ook waren er veel en grote vlinders te zien. Na een nachtje slapen ging ik alleen de Argentijnse kant verkennen. Daar ging ik een boottocht doen naar/in de waterval. Ik had een poncho mee, maar ik was alsnog kletskleddernat. De regen na de boottocht hielp ook niet helemaal. Toen ik eindelijk wat opgedroogd was, kwam ik weer te dicht bij een andere waterval en dat herhaalde zich meerdere keren. Al heel lang was een deel van de Argentijnse kant gesloten in verband met een poema. Toen ik er was, was het voor het eerst weer volledig open, al liepen er wel bewakers met geweren rond... Ik had de poema best willen spotten. In plaats daarvan spotte ik iets anders; een slang. Ik ging er bijna op staan en schrok toen zo hevig dat ik bijna viel (op de slang). Ik bleef wonderbaarlijk overeind en maakte er toen maar een foto van. Er was overigens niemand in de buurt die me had kunnen helpen/redden! Er waren wel genoeg mensen in de buurt toen ik op m´n gemak een broodje wilde eten. Ze begonnen tegen me te gillen in het Spaans (tja dat helpt echt niet). Wat bleek nou, er liepen heel veel wilde beesten (lees mix van rat, aap en wasbeer) met rabiës rond die mijn brood zouden pikken en mij dan zouden verwonden. Ik heb dat broodje letterlijk in tien seconden naar binnen gewerkt en ben weer verder gegaan haha.

M´n laatste dagje in Iguazu heb ik lekker rustig aan gedaan en kaarten geschreven. Om vijf uur zou mijn bus terug naar Buenos Aires gaan. De bus was weer uitstekend, al kon ik niet slapen. Taxi naar hostel genomen (weer een van Tim´s favorieten) en helaas opgelicht. Dat was nog niet echt in Zuid-Amerika gebeurd, dus ik was blijkbaar aan de beurt. Het hostel was een schot in de roos. Hele fijne sfeer en super leuke mensen. Die eerste dag plannen gemaakt voor de andere dagen. De volgende dag heb ik twee ´free walking tours´ gedaan. Dat is echt een hele dag door de hete stad sjokken. Ik kwam bij de eerste gelijk een meisje tegen dat ik in Iguazu had ontmoet en ik ben daarmee en nog een ander Duits meisje opgetrokken. Ze besloten om ook de tweede tour te doen. Die tweede tour was wat meer politiek en heel persoonlijk. ´s Avonds had ik me opgegeven voor een bbq bij het hostel. Het zou om acht uur beginnen en als Nederlander denk je dan dat je om acht uur kan eten. Nee joh! De bbq werd om acht uur aangestoken haha. Wel een hele gezellige avond gehad.

De wijk Boca en het stadion van Boca Juniors stonden de volgende dag op het programma. Ik ging samen met een van de Duitse meisjes, Claudia. We zaten blijkbaar in de verkeerde bus (al hadden we het wel gevraagd) en kwamen we na een uur in een buitenwijk terecht. Dan maar weer een uur terug met de bus en via maps.me in de gaten houden wanneer we eruit moeten. Aangekomen in het kleurrijke wijkje realiseerden we ons dat we geen geld hadden en gingen we op zoek naar een pinautomaat en dan ook gelijk maar lunch. Boca is heel toeristisch maar ik vind het nog niet te erg. We zijn ook naar La Bombanera (het stadion) gelopen. Toen besloten we ons busavontuur te verlengen en de bus te nemen naar de haven. We zaten dit keer in de goede bus, maar de haltes werden gemarkeerd door middel van een kleine sticker op een paal, bijna onvindbaar dus. Beh die bussen! Bij de haven aangekomen zijn we wat gaan slenteren en ontdekten we bij toeval de Nederlandse ambassade en het bijbehorende pleintje. Veel andere landen hebben ´paleizen´ als ambassade en dit was echt zo´n lelijk kantoor.. We wilden niet nog een keer in de bus, dus we gingen lopend terug naar onze wijk. Echt enorm omgelopen,ik kon mijn voeten nauwelijks meer bewegen. De volgende ochtend hebben we nog door onze wijk (San Telmo) gelopen, op zoek naar souvenirs. ´s Avonds ging ik naar een Tangoshow en les. Ik zat natuurlijk al te vroeg klaar voor de pick-up, maar in Zuid-Amerika gaat dat toch echt anders, al waren ze maar een half uur te laat. De tangoles was een beetje vreemd, omdat er alleen jongetjes beschikbaar waren. Dat zag ik natuurlijk niet zitten, dus danste ik af en toe met de lerares. De show zelf was heel gaaf om te zien. Toen ik terugkwam in het hostel ben ik nog lang opgebleven met twee gestoorde Aussies. Met als gevolg dat ik de volgende ochtend wel rustig aan moest doen. Lekker lezen en handwas gedaan.

Peru kwam ook heel dichtbij, dus ik moest me een beetje gaan voorbereiden. Ik vond een bus, net zoals in Nieuw-Zeeland, de PeruHop en na natuurlijk twijfelen maar gewoon geboekt. De laatste avond in Buenos Aires ben ik wat gaan eten met een Française en een Australisch koppel, gezellig zo op de laatste avond. Wel vroeg naar bed, want de taxi kwam al om half vijf in de ochtend. Ook deze vlucht verliep weer soepel en ik wist gelijk hoe ik naar mijn hostel moest komen :) Die eerste dag was ik drastisch op zoek naar geld. Meestal lukt het op het vliegveld, maar helaas. In de stad lukte het bij de eerste drie banken ook niet, stress!! Bij de vierde gelukkig wel. Daarna ergens gezocht om te eten en toen het bed maar opgezocht. In de ochtend ontmoette ik Marleen, we stonden allebei in de keuken met dezelfde yoghurt. Ik wilde graag een walking tour doen, maar die ging ineens niet door. Toen ging ik gezellig met Marleen mee naar het strand en hebben we nog wat door de stad gelopen. Als afsluiter gezellig samen gekookt, pasta natuurlijk!

Toen begon het avontuur met PeruHop. De eerste fase was Lima naar Paracas. Het was toen nog een klein groepje met veel Canadezen. Ik had gelijk een klik met Carling. We hebben samen een kamer gedeeld en wat ´gehangen´. ´s Avonds gingen we met de hele groep en de gids pizza eten en daarna met een klein groepje naar een bar voor Pisco Sour. Carling en ik hadden wel al voor het avondeten een happy hour gedaan haha. Ik had het wel nog allemaal op een rijtje om niet met de gids in het zwembad te springen, dus deed hij dat maar alleen.. De volgende ochtend moesten we vroeg op voor een boottocht naar de ´Poor Man´s Galapagos´, Veel mooie natuur en dieren gezien, echt megaveel zeeleeuwen! Vervolgens gingen we naar het National Reserve, oftewel zand.. Echt heel mooi om te zien. Toen door naar Huacachina, een oasis´dorpje´. Carling en ik besloten weer een kamer te delen. Die middag een vet gave sandbuggytour door de oase en woestijn gedaan, het leek wel alsof we in de achtbaan zaten. ´s Avonds hadden we met heel veel een bbq en onbeperkt drinken voor een uur. Tja, wat zal ik zeggen. Na dat uur besloot ik maar om naar de kamer te gaan, met een iets minder goede afloop. Heel vroeg in de ochtend heb ik dat geprobeerd goed te maken. Carling deed er echter heel luchtig over. We hadden uitgebreid ontbeten en maakten toen nog een onmogelijk wandeling langs de oase. Het zand was zo heet, dat mijn voeten (onder mijn slippers) in de fik stonden. We moesten opschieten om de bus te halen. We gingen naar een piscotour. Die besloot ik even te skippen. Daarna was het op weg naar Nazca! Eerst nog een stop bij een uitkijktoren waar ik bijna uit mijn kleren ben gewaaid en toen moest ik afscheid nemen van de bus.

Ik werd met een taxi naar mijn hostel gebracht en daar aangekomen voelde het gelijk heel fijn. Ontzettend leuke groep mensen (veel Nederlanders) en super chille eigenaars. Die avond moest er pisco gedronken worden, ik kwam er niet onderuit. Het bleef voor mij heel beschaafd bij drie. De hele avond hebben we meegezongen met muziek, met als klap op de vuurpijl, Bohemian Rapsody. Topavond! Toen moest er de volgende ochtend natuurlijk wel rustig aan gedaan worden. Het hostel bood een zeer goed ontbijt aan voor een klein prijsje. In de middag gingen we met bijna de hele groep op de ´chilltour´ van Roy, de eigenaar. We gingen langs de bijzondere aquaducten, het mummiekerkhof en een bijzondere tempel waar menig hoofd is afgehakt. De tour eindigde met een prachtige roze lucht. Eenmaal terug bij het hostel bestelden we met z´n allen wat eten en werd het weer een gezellige avond. Geen pisco, want drie van ons gingen ´s ochtendsvroeg over de Nazcalijnen vliegen. Er werd ons aangeraden niet te eten, omdat zo´n klein vliegtuigje je nogal misselijk kan maken. Het viel op zich mee. We moesten lang wachten voordat we vlogen en ook nadat we vlogen. We hadden echt heel erg trek (misschien wel honger), dus we besloten met zijn drieën te ontbijten bij het hostel. Daarna was het tijd om te relaxen en te wachten op de bus naar Arequipa. De nachtbus betekent slapen, maar dat is nog steeds heel moeilijk.

We waren om vijf uur ´s ochtends in Arequipa en de meesten zagen op tegen het lange wachten om in te checken. Dat gold niet voor mij, ik had een hostel waar ik gelijk naar bed mocht! Een uurtje na mij kwamen er nog twee meiden. Die dag natuurlijk een slow start. Ik ben de stad een beetje gaan verkennen en probeerde alle verkopers te vermijden. Het hostel en de eigenaars waren echt geweldig! Misschien ook wel door de aanwezigheid van een kitten en een puppy. Het was me niet helemaal gelukt om de verkopers te vermijden, met als gevolg dat ik de volgende dag een bustour deed van de omgeving. Dat was uiteindelijk wel leuk. Daarna heb ik mijn tas herpakt, want de volgende dag ging ik op tweedaagse bustour naar de Colca Canyon. ´s Avonds nog snel een hapje gegeten met Carling die net terugkwam van haar trek in de Colca Canyon en alweer door zou gaan. Arequipa is extreem gelovig en sinds mijn aankomst zijn er al festiviteiten/parades rondom Pasen. Voor mijn doen echt over de top!! De tour naar de Colca Canyon begon voor mij om half 8 en half 7 op, maar voor anderen in de kamer al wat eerder. Zo ongeveer de hele nacht zijn er mensen in-en uitgecheckt, wat vervelend was voor mij, maar helemaal voor het meisje dat niet op een bepaalde tijd op hoefde te staan. De pick-up was natuurlijk te laat haha. Er zaten alleen maar koppels/families op de tour, gelukkig vond ik aansluiting bij Silvia en Katja, een Duits koppel. We hebben veel lama´s, alpaca´s en vicuña´s gezien. Voor foto´s is het gebruikelijk dat je de eigenaar iets geeft, meestal een sol. Helaas werd ik gegrepen door hoogteziekte. Voor mij voelde het als een hele vreselijke migraine. Ik probeerde in Chivay, het dorpje waar we sliepen, heel rustig aan te doen. Dat ging een beetje lastig door de kou, een gevoelstemperatuur van nul graden. We gingen naar een Peruviaans diner met dans, wat een echte touristrap was. We zijn zo snel mogelijk weggegaan. Voor het slapen nog ergens gezellig thee gedronken met Katja en Silvia en toen maar het bed opgezocht. Katja had twee extra dekens geregeld, maar ik had het nog steeds koud! Ontbijt stond klaar om half zes en om zes uur zaten we alweer in de bus, op weg naar de beroemde Condor Cross. Onderweg nog een paar uitkijkpunten en dorpjes aangedaan. Daar staan heel veel vrouwen in traditionele kleding met dieren waar je foto´s van mag maken voor geld. Alpaca´s en lama´s vind ik nog acceptabel, die worden hier gezien als huisdieren, maar van die wilde vogels kreeg ik echt bevrijdneigingen. Ach ja, bij de Condor Cross aangekomen, kwamen ze net tevoorschijn, wel vijftien tegelijk. Heel bijzonder. De hoofdpijn was ook langzaam aan het verdwijnen. Daarna alweer terug naar Chivay voor de lunch en terug naar Arequipa. Daar ´s avonds gegeten en gedronken met Katja en Silvia. De laatste dag in Arequipa ben ik naar het Santa Catalina klooster geweest, dat is net een apart dorpje in de stad. Het was echt heel mooi en ik zou daar best kunnen verblijven... Daarna verse spullen gehaald op de markt voor de lunch. Na de lunch ben ik met twee mensen van het hostel naar het mummiemuseum over de incamummies geweest en heb ik nog rondgelopen op zoek naar souvenirs. Blijkbaar was mijn kledingkeuze nogal bijzonder. Zo ongeveer iedereen heeft naar mijn blote benen gekeken (in plaats van mijn blonde haar). Misschien leek het alsof ik geen broekje droeg, maar dan nog. Ik ging het nog vragen in het hostel, maar die vonden dat er niks raars was. Nouja. Gekookt en redelijk vroeg naar bed, want de bus kwam alweer om half zes, op naar Puno.

In Puno aangekomen ontdekte ik dat ik mijn telefoon kwijt was, maar ik had hem nog in de bus. Dikke, dikke stress. Ik gebeld met het kantoor van PeruHop en die zeiden dat als ze hem zouden vinden, dat ze hem naar Cusco zouden sturen. Compleet onlogisch natuurlijk! Ik janken en vragen of ik hem niet ergens in Puno kon afhalen. Daar moest over nagedacht worden. Na een half uurtje belde ik terug en was hij terecht én de chauffeur zou hem nog langs komen brengen. Die kwam al na tien minuten en kreeg een dikke knuffel. Wat een mazzel heb ik toch ook. Ondertussen hier een Nederlandse ontmoet met wie ik morgen een boottour ga maken. Daarna ga ik ruim een week een klein beetje van Bolivia ontdekken..

Peru vind ik tot nu toe echt geweldig en het gaat ook echt veel beter. Ik kan soms zelfs meer Spaans dan andere backpackers *trots*. Het wordt nog wel wat haha!

Ciao!