“Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.” – Ibn Battuta

Lake Titicaca..

Tanja en ik moesten vroeg op, maar we waren er klaar voor, op naar de boot. We werden opgepikt in een shabby bus en tien minuten nadat we boven een plekje hadden gevonden moesten er mensen naar beneden. De bovenverdieping bleek niet zo stabiel te zijn, maar 'in the end'  zat de bus toch vol. Wij blij beneden haha. De eerste stop waren de drijvende, super toeristische, eilanden. Het was toch wel heel leuk om te zien hoe alles daar in z'n werk ging. We gingen ook mee op een bootje van riet, waar er recht tegenover mij een schattig meisje werd neergezet. Daar heb ik schaamteloos foto's van zitten maken. Op een gegeven moment sprong er een kind van een jaar of 9 in de boot en begon een liedje te zingen (row row your boat). Daarna vroeg ze doodleuk om je geld en hopte er weer vandoor. Dat ging mij een stapje te ver.

Op naar het volgende eiland: Taquile. Nee niet tequila (al zou dat best leuk geweest zijn)! Het was een lange tocht naar het eiland, maar zo konden we in volle glorie naar het fantastisch grote, blauwe meer kijken. Aangekomen in de 'haven' moesten we steil omhoog. Normaliter niet het grootste probleem, maar dit eiland ligt op zo'n 4000 meter boven zeeniveau. Hoogteziekte zou hier dus om de hoek kunnen kijken. Ik had mazzel dat ik al in de Colca Canyon was geweest, dus ik had alleen wat ademhalingsprobleempjes. Taquile was werkelijk prachtig en overal kon je dat mooie blauwe meer zien. Ook had ik de grootste lol met Tanja! Toen was het tijd om terug naar de haven te lopen. Tja van steil omhoog ga je dus ook loodrecht naar beneden. Tanja had ook last van haar knie, dus daar liepen we dan, twee manke nelisen. Op de weg terug naar Puno zagen we nog de zonsondergang. Terug in het dorp zijn we op zoek gegaan naar wat te eten. Uiteindelijk kwamen uit bij goedkope shabby kip en slootwater, wat weer voor de nodige hilariteit zorgde. Aangekomen bij het hostel kwamen we erachter dat Tanja op de terugweg beroofd was. Dat was zeker een smet op verder een hele fijne dag.

Bamos a Bolivia!

De volgende dag had ik een pick-up voor de reis naar Copacabana, de Boliviaanse kant van het Titicacameer. Ze waren zowaar te vroeg, maar ik zat al klaar natuurlijk. Ik werd met een busje naar de grotere bus gebracht. De chauffeur van het kleine busje herkende me meteen en maakte een opmerking over mijn telefoon haha. Aangekomen in de grote bus zag ik Ana, Cathy en Steffi van mijn eerste bus, Dat was echt compleet onverwacht. Met hen heb ik Isla del Sol gedaan, het eiland aan Boliviaanse kant van het Titicacameer. Eerst moesten we natuurlijk de grens over, want heel relaxed ging door PeruHop.

Aangekomen in Copacabana hadden we wat tijd voor lunch en geld pinnen enzo. Voordat we naar het eiland gingen, wilde ik mijn tassen bij de accommodatie dumpen. Daar aangekomen zeiden ze dat ze vol zaten en dat ik maar iets anders moest zoeken. Het was Pasen en alles zat natuurlijk vol. Zenuwinzinking to the max, want ik wilde dit oplossen, maar ik moest ook de boot halen. Ik weer bellen, met BoliviaHop deze keer. Helaas werd ik dit keer niet zo vlug geholpen en ben ik uiteindelijk naar de boot 'gerend'. De bagage mocht tijdelijk blijven staan. Bij het meetingpoint de twee heren van de bus aangesproken en ze gingen gelijk aan de slag om te helpen. De meiden haalden me echter over om gewoon mee te gaan naar La Paz. Dat klonk eigenlijk wel heel fijn en de heren van de bus zouden het regelen. Ik kon gewoon de boot op. Ik had alleen geen geld kunnen pinnen en dus ook geen eten en drinken kunnen kopen. Van de meiden kreeg ik heel lief wat te drinken en eten. Op het eiland aangekomen hadden we een uur om van de ene kant naar de andere kant te komen. Dat redden we makkelijk, maar beh wat veel Incatrappen, dat vinden mijn kleine pootjes niet zo leuk. Ook de Bolivaanse kant van het meer was heel mooi! 

In de bus naar La Paz.

Weer kreeg ik van verschillende kanten eten en drinken aangeboden, zo lief. Op een gegeven moment moesten we het meer oversteken met de bus. We moesten de bus uit, die ging apart op een soort van boot (lees: drijvend stuk metaal) en wij werden op een klein krakkemikkig bootje gestopt. Dat had ik zelf niet zo door, ik was in gesprek met een meisje uit Heemstede over Hageveld. We kenden elkaar absoluut niet, maar konden wel lekker roddelen. Later wees iemand me erop dat we in het pikkedonker in een wrak met teveel mensen naar de overkant waren gegaan haha. Aan de andere kant kon je avondeten kopen bij de kraampjes, maar ja ik had geen geld. Ook hier gingen mensen weer voor me zorgen... Terug in de bus kregen we popcorn en water, wat een service. Ook werd er door de bus een hostel voor me geboekt en zodoende kwam ik in Tim z'n hostel terecht, de rustige versie dan.

La Paz

Ik werd wakker in een ander land, gister werd ik nog wakker in Peru, vandaag in Bolivia. De nacht was niet zo denderend, omdat het matras zo dun was :( In de ochtend deed ik lekker rustig aan en in het begin van de middag had ik met de meiden afgesproken. Daarvoor had ik nog gauw mijn buskaartje naar Uyuni gekocht. Met de meiden geluncht en alvast een kabelbaan uitgeprobeerd. La Paz heeft vier supergave kabelbanen, en ze maken er binnenkort tien van!! Eind van de middag gewacht in het hostel met andere mensen die in de avond met de nachtbus naar Uyuni zouden gaan. Ik zat naast de meiden in de bus, We kregen eten, een deken/kussen en een film. Ik kende de film al en ging lezen, maar Cathy die naast mij zat nog niet. Ze zat gebiologeerd te kijken totdat de film zo'n 15 minuten voor het eind stopte. Ze kregen het niet voor elkaar om te film verder af te laten spelen, dus begonnen ze weer vanaf het begin hahahaha! We kwamen vroeg in Uyuni aan en hadden genoeg tijd om een tour te zoeken. Tim had al gezegd dat ik echt niet zou willen overnachten in Uyuni, dus dat probeerden we te voorkomen. We gingen voor een tour die anderen en Peruhop hadden aangeraden en konden dezelfde dag nog mee.

Uyuni

We begonnen met drie jeeps, twee voor de driedaagse tour en één voor de dagtour. Wij meiden zaten bij elkaar, samen met Raquel, de gids, en Eliseo, de chauffeur. De eerste stop was het treinenkerkhof, dat was wel leuk, maar het duurde ons iets te lang. De volgende stop was een zoutdorpje, dat leek er al meer op. Ze hadden een schattig museumpje en je kon leuke souvenirtjes kopen. Toen gingen we eindelijk naar de Salar, de zoutvlakte! We stopten zomaar ergens in de zoutwoestijn voor de eerste foto's en lunch. Ze hadden gezegd dat het eten basic zou zijn, dat was het echt niet, het was heel goed en heel veel! Vervolgens gingen we naar het zouthotel en een hele goede plek om leuke foto's te nemen. We sloegen misschien een klein beetje door met de fotoshoots, tijd om door te gaan. We gingen naar Isla Incahuasi, cactuseiland. Dat was ontzettend indrukwekkend. Ook hier waren we lekker aan het treuzelen, waardoor we te laat waren voor de zonsondergang bij het officiële punt. We deden dus lekker de zonsondergang bij het cactuseiland, waar absoluut niemand anders was. Daarna moesten we nog een flink stuk rijden naar de accommodatie. Ik had de stoute schoenen aangetrokken om aan de gids te vragen of we nu muziek met woorden mochten (we hadden al de hele dag pamfluitmuziek). Ik denk dat de chauffeur ook opgelucht was en we kregen swingende Spaanstalige muziek! We sliepen in een soort huis waar alles was gemaakt van zout, echt alles! We sliepen dus ook in zoutbedden. We konden ook allemaal een hete douche nemen,

Tweede dag

We konden op een redelijke tijd opstaan. Helaas had ik nauwelijks geslapen, Ana, die naast mij lag was de hele nacht ziek geweest en daar werd ik natuurlijk wakker van. We gingen allebei de grot niet in. Het kon me niet zo interesseren en ik wilde een beetje bij haar blijven. De volgende stop was een plek waar je naar de wc kon gaan, de Inca-wc dan he! Bij mij duurde het een beetje lang om de knop om te zetten, weer een ervaring. Het werd steeds winderiger en kouder buiten en we moesten grotere afstanden in de auto afleggen. Deze dag hebben we veel vulkanen/bergen en meren gezien. Ook waren er veel flamingo's. Ook hadden we een vos en woestijnkonijnen gezien. Bij de stenen boom zijn we er iets langer uitgeweest, maar die wind was zo belachelijk sterk dat ik zo snel mogelijk weer de jeep in wilde. De accommodatie was deze tweede dag niet zo denderend, zeg maar gewoon slecht. Het was koud, heel koud en er was geen verlichting, dus ook heel donker. We hadden slaapzakken gekregen, want alhoewel er zeker vier dekens op de bedden lagen, zou dat niet genoeg zijn. Ik had ook nog mijn eigen slaapzak en iedereen trok heel veel warme kleren aan in bed, zelfs mutsen. Ik ging naar bed met een hele heftige migraine die eigenlijk pas zo'n 20 uur later weg was. Het kan weer dat hoogtegedoe zijn geweest, want we waren ruim 4000 meter boven zeeniveau. Na een bijzondere nacht werden we vroeg wakker, we zouden de zonsopgang bij de geisers meemaken en we zouden ontbijten bij de hot springs. Tja het zou allemaal heel anders verlopen...

Derde dag

We zaten net in de auto toen Raquel zei dat het sneeuwde. Ze zei het heel vrolijk. Om zes uur zaten we echter diep in de sneeuw. Alle auto's voor ons waren gestopt en onze chauffeur hielp de auto's die helemaal vast zaten in de sneeuw. We waren met een groep van zo'n dertig auto's. Onze chauffeur werd opgedragen om voorop te gaan rijden, omdat onze auto geen automaat was. Toen stonden we vooraan en begon het nog heftiger te sneeuwen. Na een uurtje werd het iets minder en wilden de meeste auto's vaart gaan maken. Omdat wij vooraan moesten staan waren we een beetje ingesneeuwd en Eliseo probeerde in z'n eentje de boel te redden. Op een gegeven moment hadden we door dat hem dat niet ging lukken, dus besloten wij powervrouwen om de auto te gaan duwen. Bedenk wel dat het nog steeds sneeuwde en de wind was heel heftig en extreem koud. Ik was als eerst buiten en wist niet wat me overkwam. Ik ben al zo lang niet in de kou geweest, dat het me heel hard raakte. Ik heb zo'n twee minuten geduwd voordat ik in complete shock raakte. Ik dacht echt dat mijn vingers van mijn handen waren gevallen en was in extreme paniek. Ik werd terug naar de auto gedirigeerd en toen kwam er ook eindelijk één iemand van al die andere auto's helpen. Enfin, we waren een stuk uit de sneeuw, maar daar kwam het volgende probleem; de motor was uitgevallen en deed het niet meer. We waren allemaal nat en koud en nu zou de verwarming het ook niet meer doen. De andere auto's wachtten zo'n twintig minuten en besloten toen te vertrekken. De tweede auto van onze tour hield het iets langer vol, maar besloot ook te vertrekken. We waren alleen, met een andere kapotte auto. Eén van ons raakte toen flink in paniek en Raquel reageerde vrij bot. Ze wist het ook allemaal niet, want zo'n heftige sneeuwstorm hadden ze nog nooit meegemaakt. Onze chauffeur, in zijn jeans en op z'n sneakers, heeft non-stop aan de auto gewerkt met de chauffeur van de andere kapotte auto. We doneerden handschoenen, muts, handdoek en jas om hem enigszins warm te houden. De gevoelstemperatuur was rond de min 20 en elke keer als Eliseo de motor kwam testen was hij helemaal bevroren. We dachten dat onze tweede auto hulp zou halen, of zelf leeg zou terugkeren, maar helaas, de auto hebben we niet meer gezien. Na een uur of vier in een ijskoude auto smeekten we Eliseo om niet meer in de sneeuw naar buiten te gaan, maar hij bleef maar doorgaan. Eén keer heb ik zijn handen opgewarmd met mijn handen en ze voelden dood aan. We dachten dat hij zou doodvriezen en dan zouden wij ook doodgaan. Niemand had wat gegeten en gelukkig hadden wij snacks die we aan Eliseo voerden, hij was ook nog eens uitgehongerd. Na 6 uur prutsen aan de motor, kreeg hij hem wonderbaarlijk aan de praat, met de hulp van een plastic zakje nota bene. Toen wilde hij de andere auto natuurlijk niet achterlaten, dus bleef hij buiten. Wat ze ook deden, de andere auto bleef dood. Toen echt out of nowhere kwam er een auto die de andere auto ging helpen en konden wij gaan. We reden non-stop terug naar Uyuni, al zijn we één keer kort gestopt voor de wc. We hebben die dag niks gegeten (behalve onze crackers) en gezien. Bij het bedrijf aangekomen zat de andere chauffeur (lees: klootzak) gewoon te lachen en deed alsof er niks aan de hand was. Hij sprak geen Engels, maar toch heb ik hem even flink verteld wat ik van hem vond. Het bedrijf vond dat er niks aan de hand was en wees op weersomstandigheden. Ik dacht echt dat ik zou ontploffen. Ik heb iedereen daar even flink de waarheid verteld, ook al kon het ze niks schelen. We kregen ook geen geld terug voor de gemiste dag, maar kregen wel een klein beetje voor avondeten. Achteraf hadden we dit natuurlijk aan Eliseo moeten geven, maar daar dachten we toen niet aan. We gingen wat eten en zijn toen op de bus gestapt, terug naar La Paz... We waren eigenlijk allemaal ontzettend opgelucht dat we na zes uur opgesloten te hebben gezeten in de ijskou in the middle of nowhere het er zonder kleerscheuren vanaf hebben gebracht.

La Paz

Ik ging dit keer met de meiden mee naar hun accommodatie, ze hadden nog een bed op de kamer. Het was heerlijk om weer in de stad te zijn. We konden vroeg inchecken en gingen op bed liggen. Eind van de ochtend zijn we op walkingtour geweest die eindigde in een Nederlands restaurant. Daar hebben we geluncht en zijn toen naar de Valle de la Luna geweest, op tien kilometer van het centrum. Het was super heet, maar toch ook heel leuk om te zien. Moeder Natuur heeft af en toe maar rare dingen gemaakt. 's Avonds hebben we met Nanci gegeten, zij zat in de andere auto en wilde heel graag haar verhaal doen en ze wilde ons graag zien.

De volgende dag zijn we naar Tiahuanacu geweest, een pre-Inca ruïne. De beelden leken heel erg op de beelden van Paaseiland. De zonnepoort was het meest indrukwekkend. Ook hier zagen we Nanci weer en besloten weer af te spreken voor het avondeten. Op de terugweg naar La Paz hebben twee kabelbanen genomen. Het gaat heel snel, je ziet veel van de stad en het is ook lekker rustig!

Ana moest de volgende ochtend vroeg op voor haar vlucht naar Lima, ik had 's avonds pas de bus naar Sucre. Met Cathy en Steffi heb ik lekker op de heksenmarkt rondgelopen, op zoek naar souvenirs en hebben we vroeg gegeten in verband met de bus. Steffi en ik kwamen erachter dat we tegelijkertijd in New York zijn en dan we elkaar echt moeten opzoeken! Ik ga de meiden echt enorm missen!!

Sucre

De bus naar Sucre was extreem koud en heel basic. Ik kwam vroeg aan, maar kon toch al vrij snel de kamer in. Ik kwam een Oostenrijkse tegen met wie ik heb rondgelopen door het stadje. Helaas was het zondag en was er veel dicht, zoals musea. Sucre heeft heel veel witte gebouwen en is heel familievriendelijk. We besloten om naar Belle en het Beest in het Spaans te gaan. We hadden kaartjes gekocht in de middag en toen we 's avonds terugkwamen hoorden we dat hij opeens niet meer draaide. Toen gingen we naar een andere film. Alles was in het Spaans. Ik kon het verhaal redelijk volgen, de grapjes gingen echter aan mij voorbij. De volgende dag was bijna alles weer gesloten (pfff). We besloten naar het uitzichtpunt te lopen en hebben daar heerlijk met een stel uit Nieuw-Zeeland op een terras gezeten. 's Avonds hadden we allebei de bus terug naar La Paz. Ik had me goed voorbereid en had m'n warmste kleren aangetrokken, was het opeens bloedheet in de bus. Margit vond dat ik gewoon wat dingen uit moest trekken en uiteindelijk heb ik dat ook maar gedaan. We hadden de grootste lol. De volgende dag in La Paz hadden we nog afgesproken om afscheid te nemen. Ik had nog één nacht in La Paz in een niet zo'n heel fijn hostel. 

Terug naar Peru

De volgende dag had ik een vroege pick-up en voor het eerst was de bus flink te laat. Ze adverteren dat ze de tijd heel nauw nemen, dus na een half uur liet ik het hostel bellen, ze zouden er gauw aankomen. De grensovergang ging weer heel soepel en nu was ik voorbereid om een foto te maken van het Perubeeld. De bus zou naar Cusco gaan, maar we stopten in Puno voor het avondeten. Tegen half zes 's ochtends waren we in Cusco aangekomen en werden we met taxi's naar de hostels gebracht. Ik kwam om zes uur bij het hostel aan, maar moest tot zo'n half elf wachten totdat ik kon inchecken, heel normaal natuurlijk. Er was een Amerikaans koppel dat hetzelfde probleem had. Na de incheck eerst gedoucht en daarna met Nikki (die uitcheckte) de stad ingeweest en een sjaal gekocht. Terug in het hostel leerden de Amerikanen me het kaartspel Phase10 en drong ik mezelf op aan een Argentijns koppel dat ging eten. Wist ik veel dat ze met een ander Argentijns koppel hadden afgesproken. Het was een hele grappige situatie, want zij spraken niet echt Engels...

De volgende ochtend werd ik wakker van de regen. Heel veel regen. Ik had geen zin om heel erg nat te worden, dus ik hing rond in het hostel. Rond half zes nam ik met de Amerikanen een taxi om te gaan eten. Zij hadden het ontbijt gemist, dus nog nauwelijks iets gegeten. We trakteerden onszelf dus een beetje. Terug in het hostel gingen we weer kaarten en op tijd naar bed. Ik ging de volgende dag namelijk op de Sacred Valley Tour. Helaas ook hier veel regen.. Het was wel verschrikkelijk mooi en indrukwekkend om stijl van de Inca's te ontdekken. Het was een hele volle dag met veel Incatrappen ook. Ik ging weer op tijd naar bed, want de volgende dag zou ik naar Machu Picchu gaan,

Het busje zag er goed uit en tot mijn verbazing zat het Argentijnse koppel er oook in. De chauffeur dacht dat hij meedeed aan de Formule 1, dat zou ik nog wel kunnen handelen, maar hij nam de vele bochten ook als een maniak. Het Argentijnse meisje moest op een gegeven moment overgeven en de man stopte gewoon niet. Toen zei ik tegen haar vriend dat hij het busje echt moest laten stoppen (de chauffeur sprak alleen Spaans). Eindelijk stopte het busje en kon het koppel zichzelf en het busje schoonmaken, het zat namelijk echt overal! Aangekomen bij het verzamelpunt, was mijn gids nergens te bekennen. Zij zou me op de trein zetten naar Aguas Caliente. De chauffeur zei dat ik maar moest gaan lopen. Ik ben toen met het Argentijnse koppel meegegaan. Het was drie uur lopen naast het spoor. De ondergrond van steentjes zorgde niet echt voor veel grip, waardoor ik op een gegeven moment last kreeg van mijn knie. Het ging natuurlijk ook nog eens regenen, grrrrrrrrrr! In het dorpje eindelijk de gids ontmoet. Zij bracht de groep naar de accommodatie en verdween. Ik stond niet op de lijst en was er helemaal klaar mee. Ik wilde mijn hostel spreken in Cusco, die mij deze trip hadden verkocht, want het verliep niet zoals mij beloofd was. In plaats daarvan belden ze iemand anders en zeiden dat ik liep te klagen. On top of it all gingen ze ook nog eens een hond schoppen. Ik was er helemaal klaar mee. Ik ging terug naar het plein waar de gids was en schoot echt uit mijn slof. Ik was niet de enige, er stond een hele groep om haar heen. Ik kreeg via haar wel eindelijk mijn hostel te spreken en de manager ging direct aan de slag. Toen gingen we eten en sloot ik gelijk vriendschap met een Colombiaans koppel dat echt geen woord Engels sprak. Zij was jarig en we besloten dat met zijn drieën te vieren met pisco hahaha. De volgende ochtend gingen we samen in de rij staan voor de bus naar Machu Picchu. Daar werden we helaas opgedeeld in Engels en Spaans en ik stond weer eens niet op de lijst... Ik ben gewoon meegegaan met de rest. Waar het gisteren nog heel erg regende was het vandaag bloedheet, maar ik was gekleed op regen. Ik smolt dus gigantisch. Na de tour had je nog tijd om zelf rond te lopen en vond ik het Colombiaanse koppel weer. Ik wilde graag naar de zonnepoort lopen, want de gids had gezegd dat het heel makkelijk was. De Colombianen hadden zoiets van dikke doei, dus ging ik alleen. Nou ik ben halverwege omgedraaid, er waren zoveel Incatrappen en het was zoooooo heet. Ik kwam iemand tegen van mijn groep die zei dat het mooi was, maar niet extreem bijzonder. Dat gaf voor mij de doorslag. Toen ik de bus weer terugnam naar Aguas Caliente heb ik gezellig gekletst met een gids die persé naast mij wilde zitten. Daarna nam ik lekker de trein terug naar het verzamelpunt voor de bussen terug naar Cusco. Dit keer zat ik met de rest van de groep in de bus. We hadden één lege plaats, waardoor we niet mochten vertrekken (heel vreemd verhaal). Na een tijdje werd er tegen één van ons gezegd dat ze naar een andere bus moest, zodat er een stel in de bus kon. Daar staken we (ik) een stokje voor en na een uur wachten mochten we dan toch vertrekken. Ik denk dat deze chauffeur nog gestoorder was dan de eerste. Uiteindelijk tegen een uur of tien in het hostel aangekomen en direct naar bed gegaan.

De volgende dag moest echt weer rustig aan! Ik heb Carling weer ontmoet en ben met haar door de stad gelopen. Lunchen, souvenirtjes en avondeten de hele rambam! 's Avonds voor de laatste keer gekaart met de Amerikanen en mijn tas ingepakt. De volgende ochtend zou ik naar Lima vliegen. Op Lima airport aangekomen merkte ik dat ik de sleutels van het hostel nog in mijn zak had, die heb ik met een taxi teruggestuurd hahaha.

Lima

Terug in Lima had ik weer een ander hostel. Het hostel was niet zo goed georganiseerd en ik kwam in een hele andere kamer terecht. Ook moesten mensen de hele tijd van kamer wisselen. De eerste nacht hebben we zelfs met z'n negenen in plaats van met z'n achten geslapen. Het enige wat ik nog echt graag wilde doen in Lima was de watershow. Ik ging mijn laatste dag dus op zoek naar iemand die mee wilde gaan. Julia wilde uiteindelijk wel mee! Overdag had ik nog de laatste souvenirs gekocht. Julia en ik gingen eerst eten en met eten nog in mijn mond renden we naar een taxi. De toegang tot het park waar de watershow gehouden werd kostte minder dan twee euro, echt absurd, want het was zo bijzonder! Julia en ik wisten niet waar we moesten kijken. Het was echt een hele leuke avond. Toen we terugkwamen in het hostel konden we onze kamer niet meer in. Er waren twee gasten ingecheckt die de kamer op slot hadden gedaan, maar niemand heeft een sleutel. Het duurde heel lang voordat ze de deur open konden krijgen. Tja toen kon ik niet heel zachtjes mijn tas inpakken...

Julia liep de volgende ochtend mee naar de verzamelplaats voor de Airportbus. Toen moesten we alweer afscheid nemen. De gids in de bus vond het echt heel gaaf dat ik al mijn tags van Peru/BoliviaHop nog omhad en wilde de hele tijd foto's maken. 

Miami/Orlando

De vlucht naar Miami was prima, de paspoortcheck was verschrikkelijk. Het duurde echt heel erg lang en de machines raken van slag van het feit dat ik op mijn foto een bril draag... Daarna moest ik nog heel lang wachten op de shuttle die me naar het hostel zou brengen. Het hostel was prima voor de paar uur die ik er was. Het personeel was superaardig en hielp me naar het busstation te komen. Ik had namelijk de bus naar Orlando. Voordat we de bus in mochten werden we afgeblaft dat we in een rechte lijn moesten staan en dat we één voor één naar voren moesten komen... Welcome to the United States. In Orlando had ik mijn eerste Airbnb en de host zou me komen halen. Het busstation was nog dik een uur van zijn huis,maar dat was het echt waard. De Airbnb bestaat uit twee huizen, waar je allebei gebruik van mag maken en je mag zo ongeveer alles. Al het eten en drinken mag je pakken en je mag van alles gebruiken. En dat binnen mijn budget. Ik heb verlengd voor twee dagen, want hier kan ik lekker chillen. Ik heb ook al veel andere reizigers ontmoet en mee gehangen :)

Eergisteren ben ik naar Universal geweest, alleen. Ik ging voor Harry Potter World, maar ik had genoeg tijd voor alle andere attracties. Dat mag ook wel voor de toegangsprijs. Alles omtrent Harry Potter was zo ontzettend gaaf, ik raad het alle fans aan, het was gewoon WOW!!! Morgen ga ik weer terug naar Miami en ik heb al afgesproken met een meisje uit de Airbnb!!

Peru en Bolivia hebben mijn hart gestolen! Ik ben verliefd en dan vooral op Peru en ik wil zeker terug, Ik wil dan wel eerst beter Spaans leren spreken. De mensen en avonturen zal ik nooit meer vergeten..

De VS is weer een hele andere wereld. Ik kan na een paar dagen al merken dat alles hier echt om het geld draait. Tot nu toe zijn de mensen wel verschrikkelijk aardig. Ik laat het gewoon lekker over me heen komen :)

See you later alligator!