No thank You!

Nu pas een update vanuit Kuala Lupur (ook wel KL genoemd), want het moest allemaal even bezinken. Ten eerste is het inderdaad net zo warm als in Hong Kong, zelfs warmer als de zon schijnt (lees heet). Ten tweede had iemand me al gewaarschuwd dat KL gek is, gewoon gek. You were right!

Laat ik bij de vlucht beginnen. We hadden een uur vertraging, die we met zijn allen in het vliegtuig hebben doorgebracht. We stonden keurig op tijd klaar, we mochten alleen niet vertrekken. Het toestel zelf was duidelijk minder luxe dan de eerste vlucht, maar de service was uitstekend! (Go Cathay) Aangekomen op het vliegveld stond er een hele hele lange rij bij de paspoortcontrole (mam je had het niet overleefd). Voordeel was wel dat ik voor het eerst een praatje kon houden met twee vrouwen (Amerikaanse en Surinaamse). Aangekomen bij de bagageband was Hongkong op geen enkel bord te zien. Gelukkig zag ik opeens iets roods voorbij komen (je had gelijk Les, goede kleur)! Op naar de douane. Ik moest ook nog ergens een taxicoupon kopen, zodat de prijs vast zou staan. Niet te vinden.. Alarmfase rood (ook thuis, toch handig die gratis wifi). Na een uur iemand gevonden die mij kon vertellen waar ik die coupon kon kopen. Bij het verkooppunt aangekomen, werd mij verteld dat ik alleen niet zo'n coupon mocht kopen. De dame keek wel eerst naar de enorme wachtrij voor die coupontaxi. Paniek!! En janken natuurlijk. Ik werd naar een andere plek gestuurd.  Daar waren van die taxi's zonder meter. Niet doen dus. Toen ben ik ergens bij een vrouw heel hard gaan huilen. Zij wees me op een goedkope rechtstreekse bus.  Een meisje die mijn hele soap gezien had, begon ook een praatje (yes dat is twee). De busreis duurde best lang en ik moest flink mijn best doen om wakker te blijven (ik had in HK maar 3 uurtjes geslapen). Eenmaal aangekomen had ik natuurlijk geen idee waar ik was en waar ik heen moest. Na wat hulp bleek het niet ver, maar met een tas van 18 kg leek het een marathon! Bij het hotel waren ze ook niet echt vriendelijk, dus in hotelkamer aangekomen flink gejankt. Toch naar buiten gegaan om wat te eten te zoeken. Ik zit dus vlakbij een zwarte markt in Chinatown,  waar ze me alles wilden verkopen. No thank you is mijn meest gebruikte zin. 

Het hotel zou in Nederland niet door een keuring komen, maar ik doe gewoon mijn ogen dicht. (Tim dat ontbijt is echt niet te .....) Het uitzicht is wel mooi (check filmpje). 

De volgende dag ging ik gewoon maar ergens heen. Ik begon maar bij de Petronas Towers.  Van de receptie kreeg ik mee dat ik een trein moest nemen en waar ik er uit zou moeten. Ik moest alleen dus wel overstappen. Ik moest zelf dus maar uitzoeken hoe het werkte (met tokens en gekleurde lijnen.. ) Ach het is gelukt. De verbinding was snel en goedkoop. Jeej!  Ik zag de Towers.... uhm waar kan ik er In?  Er stonden overal hekken voor.  Het was nog vroeg dus geen andere toeristen in zicht. Uit het niets stond daar een jongen van de VVV zeg maar. Hij was heel aardig en kon mij goed helpen, hij wilde wel een selfie. Bij de Towers moest ik anderhalf uur wachten. Oh daar waren alle toeristen!  Ik vond het 't wachten waard. Bij het verlaten van de Towers zag ik een verkooppunt van mijn favoriete bezigheid: de HopOnHopOff.  Dat heb ik de rest van de dag gedaan (zonder zonnebrand, met zon.  Domdomdom.... roodroodrood). De volgende ochtend viel de roodheid mee gelukkig! Halverwege de rit ben ik een Chinese tegengekomen (Ivy). We hebben veel gekletst (ze was de ruzie met haar man ontvlucht). Hierdoor moest ik de volgende dag een deel van de tour opnieuw doen haha! 

Ondertussen lukt het plannen van de rest van Maleisië eigenlijk niet.  Ik heb hulp/info nodig en dat is nauwelijks te vinden. De informatie op het Internet is zeer gedateerd en op straat kom je ook niks tegen. Ja, er wordt om de 3 seconden gevraagd of ik een taxi wil... No thank you! Mijn moed is nergens te vinden en de eenzaamheid is enorm.. Op langdurig aanraden van mijn ouders net maar een hostel geboekt.  Ik ben al langs geweest en ze waren superlief (heb natuurlijk gejankt). Zij willen me ook helpen met de rest (fingers crossed).

Bijzondere dingen tot nu toe:

-de lokale bevolking staart naar me;         

-mensen willen met me op de foto (en ik laat het toe Hannelore);

-er zat een vrouw naast me die haar kinderen 'stiekem' een foto van ons liet maken;

-er wordt gevraagd waarom ik niet getrouwd ben en vervolgens wordt de neef erbij gehaald die wel dingen wil ondernemen. Ook werd ik uitgenodigd in Bangladesh en moesten er meerdere foto's gemaakt worden. (Excuse me?!);

-als ik uit Nederland kom, waarom ben ik dan zo klein? Serieus geen grap!;

-je moet oversteken als een local (gewoon gaan). Het licht gaat namelijk niet op groen!;

-in de boekwinkel lag 'the dinner' van Herman Koch;

-je ziet hier bijna geen dieren. Heb pas 3 katten gezien (nee, ik heb ze niet geaaid).

To be continued...