Goodbye Penang! Hello Sarawak..

Penang voelt inmiddels zo fijn en vertrouwd, echt heerlijk om er rond te lopen.  Heb een superlief Duits meisje (Elisa) ontmoet.  Met haar en een Engelse, die ik letterlijk overal tegenkom, ben ik de laatste dag naar de Spice Garden geweest.  Wat een fantastische plek om te zijn. Het is een soort jungle/bos en het enige wat je hoort is bosgeluid (lees stromend water en beesten). Het stond vol met bijzondere planten en bomen. Ook kon je genieten van zelfgemaakte thee en een schommel en hangmat. De kruiden waren heel bijzonder. Ik heb er een paar geproefd,  zoals stevia en curry.  Daarna heb ik nog met Elisa het strand gecheckt, maar dat viel een beetje tegen.  's Avonds was het slecht weer en heb ik met een stel Duitsers het kaartspel Zauberer (Wizard) gespeeld. Het lijkt heel erg op Revolver Bridge. De volgende ochtend moest ik me klaar maken voor vertrek.  We hadden een onrustige nacht in de kamer (er speelde zich wat af in het bed boven mij en iemand was uit bed gevallen), dus ik liet iedereen maar slapen en ben wat gaan lopen door de stad. Ik ben elke morgen wakker geworden door de moskee,  dus veel slaap heb ik nog niet gehad.

Samen met mijn Amerikaanse kamergenote ben ik naar het vliegveld gegaan. Zij ging naar Langwaki en ik naar Kuching.  Mijn vlucht was ruim een uur vertraagd, maar de aankondiging daarvan moet ik nog steeds krijgen. Ook de gatechange werd slecht gecommuniceerd.  Tja als je iedereen op ziet springen, dan loop je er toch maar achteraan. De binnenlandse vlucht met AirAsia was prima. We vlogen wel even door onweer,  maar dat was echt een split second. Aangekomen op Kuching airport moesten we eerst door de paspoortcontrole,  dus ik ging keurig in de lange rij staan. Wat bleek... dat was voor locals.  Ik was de enige Internationale passagier en ik kon kiezen uit wel drie counters.  Afijn. Ik werd opgehaald door de eigenaar van het hostel (die heel lang heeft staan wachten) en kon dus direct m'n spullen kwijt. Hij vertelde mij dat het seizoen voorbij was en dat er eigenlijk geen andere gasten waren. Dat was niet gelogen, er was niemand in het hostel!!

Na een uur kwam er een Duitse binnen (Jenny2, die de volgende ochtend zou vertrekken) en vroeg of ik thee kwam drinken. Zij wist me te vertellen dat er wel andere mensen waren, maar dat ze vrijwilligerswerk doen bij het ziekenhuis (kindjes met kanker). Tien minuten later kwamen ze binnen en vroegen ze of we mee gingen wat drinken.  Een bijzonder gezelschap: een Duitse (Jenny1), een paar locals,  twee Egyptenaren en een Pakistaan. Het was enorm gezellig. Veel gelachen en ook wat lokale drank geproefd. Diep in de nacht het bed maar opgezocht, om erachter te komen dat er een Spanjaard was gearriveerd.  De volgende ochtend normaal kennis gemaakt en gelijk samen plannen gemaakt. Qua karakter lijkt hij erg op jou Tim, dus het voelde heel vertrouwd. Sommige mensen dachten dat zelfs dat we getrouwd waren (het is blijkbaar echt een issue dat ik niet getrouwd ben).  Met Guillem ben ik naar een cultural Village geweest. Het was interessant,  maar wel een beetje te toeristisch. Zo was er een show met traditionele dansen, maar eindigden ze met een zelf geschreven Disney of Songfestivallied. Een beetje too much. In de avond zijn we de rivier overgestoken met een watertaxi om samen met de Egyptenaren wat te eten. Onderweg kwamen we meerdere cakewinkels tegen (dat is echt een ding hier) en moesten we natuurlijk even proeven.

De volgende ochtend gingen we heel vroeg naar de opvang van de orang oetans geweest. Een local zou ons brengen,  maar wilde opeens niet meer,  omdat ze mij rude vond (ik wilde niet met haar mee op een tocht) Guillem heeft zijn Spaanse magie laten werken, dus we hebben de orang oetans toch gezien. Maar wat een vreselijke vrouw. Iedereen hier heeft een hekel aan haar. We hebben slechts twee orang oetans gezien, maar dat is beter dan geen. We mochten zelf niet door het gebied lopen, omdat er veel bezoekers aan werden gevallen door de apen. We moesten dus weer met een vreselijke autorit terug naar de stad. In de middag hebben Guillem en ik de stad verkend en hebben we een ons een ongeluk gezocht naar de street art. Iedereen begroette Guillem of gaf een knikje (het leek wel een koning) en ik werd meestal genegeerd haha. 's Avonds zijn we naar de monkeebar geweest. De winst van deze bar gaat naar de opvang van.... juist apen! Drinken voor een goed doel dus.

Zondag gingen we naar Bako NP.  Guillam had eerder een stel ontmoet (Spaans/Maleisisch) met wie we mee mochten. We kozen voor een privégids, zodat we zoveel mogelijk konden zien. Het was geweldig, maar wel zwaar. Het tempo lag hoog,  het was bloedheet en luchtvochtigheid maakte het ook niet minder zwaar. De natuur en de uitzichten waren adembenemend (letterlijk en figuurlijk). M'n knie deed op een gegeven moment wat het in jaren niet meer had gedaan, waardoor ik wel een keer of drie ben gevallen (schaam me dood). Ik stoot overigens ook de hele tijd m'n hoofd en struikel zo nu en dan (gaat lekker dus). Onze gids was voor ons naarstig op zoek naar de Dutch Monkey (neusaap), die in het wild alleen op Borneo leeft. Hij dankt zijn naam aan zijn oranje vacht en enorme neus. Vlak voor het einde van de trip spotte Muhammed (de gids) een mannetje.  Dat was heel bijzonder!! Daarna hebben we local food gegeten (toch handig als er een Maleisische bij is) en toen waren we echt toe aan  een douche!! Die avond nog even bij het goede doel langsgeweest (lees Monkeebar) en daarna nog lekker lang gekletst en gelachen met Jenny. 

Vanochtend vroeg Guillem uitgezwaaid en later met Jenny op stap geweest. Ik was vooral op zoek naar ansichtkaarten en Jenny naar souvenirs. Onderweg nog wat katten gezien.  Kuching betekent kat, dus het draait veel om katten. Misschien dat ik mij daardoor zo op mijn gemak voel hier. Ik heb eigenlijk geen zin om weg te gaan. 

Er is nog zoveel meer te zien hier op Borneo,  dus ik kom zeker terug! Veel locals die ik spreek vinden dat ik maar hier moet gaan lesgeven Haha!!

Vergeet niet de foto's te checken!!

Cu!